Znalezionych wyników: 92

[*][*][*]

Kasiu moja mama też chorowała na raka drobnokomórkowego. W chwili obecnej to osłabienie może być spowodowane przez wiele czynników i badania obrazowe dadzą myślę jakąś odpowiedź.
Ponieważ moja mama miała właśnie problemy z osłabionymi mięśniami nóg a potem także i rąk chciałabym zwrócić uwagę ze przyczyny można też upatrywać w zespole charakterystycznym dla tego rodzaju raka a który jest często pomijany przez lekarzy. Moja mama oprócz wizyt u onkologów i leczenia nowotworu korzystała z pomocy neurologa i dzięki prawidłowemu wsparciu (lekom) mięśnie kończyn były silniejsze.
" Zespół Lamberta-Eatona w większości przypadków (około 85 proc.) jest pochodzenia nowotworowego, a tym samym jest zaliczany do zespołów paranowotworowych. Zespół Lamberta-Eatona najczęściej (50 proc. chorych) wiąże się z rakiem drobnokomórkowym płuc. Może być związany (choć rzadziej) także z rakiem sutka, żołądka, okrężnicy, gruczołu krokowego, pęcherza moczowego, nerek lub pęcherzyka żółciowego."

http://www.poradnikzdrowi...enie_39178.html
Myślę więc ,że przy okazji wizyty u onkologa można by się zapytać czy w Waszym przypadku istnieje możliwość że to właśnie to.

Ewasta83 Tu nie mozna patrzec na statystyki i porownywac jak to bylo u innego chorego....kazdy organizm jest inny.
Moja mama tez miala raka drobnokomorkowego i stwierdzone drobne przerzuty do głowy. Najpierw przeszła naswietlania a potem dopiero miala poda3ana chemię. Zmiany w głowie "znikły " a przynajmniej nie byly uchwytne na kolejnych tomografach....pojawily sie ponownie po ponad 6 miesiacach i niestety pomimo stabilizacji w plucach wszystko potoczylo sie juz bardzo szybko i mama juz nie doczekala kolejnych naswietlan.

[*][*][*] Niech odpoczywa w spokoju.
Jesteś wspaniałą córką i tatuś może być z Ciebie dumny.
Wiem jak to boli ( u mnie niebawem minie rok odkąd mamusia odeszła), ale możesz być pewna że w miejscu gdzie teraz jest tatuś jest spokojnie, bezpiecznie i nie ma miejsca na ból.
Nam pozostaje nauczyć się żyć bez nich.
Trzymaj się.

KasiaKasiaKasia dzielnie walczysz....czytajac Twoj post przypominam sobie ze mamusia odchodzila podobnie.
To "pobudzenie" dalo nam niezle w kość....mama nie spala przez 3-4 noce i nam tez nie dała....prosila wciaz o cos, chciala siadać, przekręcac na boki choc kazdy dotyk sprawial jej ból. Ciężko w takich chwilach zachować cierpliwosc ale musisz byc silna....ja dlugo bilam sie z myslami ze chwilami dawalam sie ponieść i stanowczo choc łagodnie prosilam aby dala mi chwilke pospać.....dsis wiedzac ze to byly jej ostatnie godziny nie myslalabym a spokoju czy odpoczynku a poptostu towarzyszyla w tej bezsenności.
Po tym okresie pobudzenia mamusia w koncu usnela a my przyjelismy to za dobry znak....myslac ze odpoczywa po tych nieprzespanych nocach.....tylko ona usnela tak mocno ze oddech zaczął ustawac......az ustal na zawsze.
Trzymaj sie dzielna corko !

Jesteś cudowna córka i tatus musi byc mimo wszystko dumny i szczesliwy ze ma Cie teraz obok.
Niebawem minie rok od odejscia mojej mamusi....bylo jak u Ciebie...spokojnie i w domu.
Podtrzymuje to co napisano juz wyżej.....przychodzi moment ze dotyk zaczyna bolec i trzrba pozwolic odejsc.
Oddech mojej mamy ustawal w ostatni dzien, a brat ktory przy niej czuwal dotykal mamy i wtedy oddech powracal....trwalo to jakis czas...trzymal ja za rękę. Dopiero zaprzyjazniona pielegniarka uswiadomila nam ze pora sie odsunąć i pozwolic jej zasnąć.
Czytam Twoj wątek, podziwiam to jak zajmujesz sie tatą i wiem ze dasz radę i pozwolisz mu odejsc kiedy przyjdzie czas.
Pomysl tez o tym ze tatus bardzo Cie kocha i moze nie potrafi odejsc kiedy jestes tak blisko......moja mama szukala okazji by zostac na moment sama......jeszcze krotko przed odejsciem prosila brata aby wyszedl odpoczac.
Trzymaj sie !

zajaczek83 czytam ze jutro u mamy bedzie lekarz wiec radze koniecznie opowiedziec mu o tym co dzis przydarzylo sie mamie. Nie jestem lekarzem ale jak dla mnie to wygladali na atak padaczkowy......moze on byc zwiazany z meta w glowie a dokladniej z obrzekiem ( ktory juz na poczatku listopada byl uwidoczniony w tk) Mysle ze Twoja mamusia ma teraz wlaczone jakies leki przeciwobrzekowe...byc moze bedzie trzeba zwiekszyc dawkę. Dobrze ze mame juz jutro zobaczy lekarz.

Wyrazy współczucia...... :( Od dawna czytalam Wasz watek i trzymalam kciuki. Twoj tatus byl dzielnym czlowiekiem.....Ty rowniez wspaniałą i czula córką.
Wasza historia pomogla wielu osobom. Moja mamusia walczyla znacznie krócej ale zawsze kiedy bywalo gorzej przypominalam sobie Wasza historie i to ze czesto mimo zlych prognoz pacjent walczy dalej. Byl moment gdy bardzo mi pomoglas i doradzilas. Dziękuję i badz pewna ze nasi bliscy sa juz w lepszym swiecie.

Wyrazy współczucia [*]
Nie powinnas czuc żalu ze nie byłaś z mama w ostatnich momentach, bo czesto chorzy odchodzac wybieraja wlasnie czas kiedy pozostali sami. Moja mama umierala w domu i bylam z nią dzien przed śmiercią....czulam ze juz tylko my trzymamy ja na tym swiecie, ze juz chciała by przestać walczyć i odpocząć. Szukala okazji abym wyjechala a brat z tata ktorzy przy niej czuwali wyszli z pokoju....Brat byl z nia do konca a ona gasla cicho...kiedy oddech ustawal brat ja dotykal a ona "wracala"....dopiero zaprzyjazniona pielegniarka, wrzwana przez tatę poprosila brata aby pozwolil jej odejść i wyszedł z pokoju..........Czesto nasi bliscy nie chca patrzec poprostu na nasza rozpacz.
Mysle ze zrobilas co mogłaś i mama byla szczrsliwa ze mogla Cie zobaczyc i spedzic jeszcze wspólnie czas.

Etm35 Moja mama trafiła do szpitala bardzo późno....zbyt późno...kiedy były już przeprzuty w głowie. Przeszła naświetlania mózgowia i cykl IV chemii. Dzięki temu udał o nam się "wyrwać "prawie rok czasu i to w sumie w dość dobrej kondycji.
To prawda na tym forum są przypadki pacjentów którzy żyją "wbrew statystyką " po prostu każdy organizm i każdy przypadek jest inny. Nie myśl teraz o tym....poczekajcie na rozmowę z lekarzem prowadzącym i walczcie.

etm35
I mojej mamy był o podobnie tzn już po wykonanej bronchoskopii lekarz nie pozostawił nam złudzeń. Podczas tego badania lekarz pobiera nie tylko wycinek ale i ma wgląd na charakter zmiany czy umiejscowienie.....jego doświadczenie pozwala mu już wtedy wstępnie ocenić z czym ma do czynienia. Wycinek trafia do badań i u nas po około tygodniu był o już wiadomo że to nowotwór złośliwy ale jeszcze kolejne dni czekaliśmy aby dowiedzieć się że w naszym przypadku to drobnokomorkowiec..
Myślę natomiast ze póki nie będzie pełnych wyników lekarz nie jest w stanie określić sposobu leczenia bo np drobnokomorkowy prawie nigdy nie jest leczony chirurgicznie. Co najwyżej lekarz mógł stwierdzić że nowotwór nie nadaje się do operacji z powodu umiejscowienia. Narazie macie jednak sprzeczne informację i szkoda nerwów na domysły bo bez pełnego wyniku to tylko gdybanie.
Trzymam kciuki za waszą walkę

Moja mamusia rowniez walczyla z drobnokomorkowcem. Zwrocilam uwage na Twoj post bo piszesz z miejscowości gdzie mieszkala i moja mama.
Trudno bedzie odpowiedziec na Twoje pytania nie znajac wynikow badan i opisow tomografii. Moja mama tez miala naciek ale tez male zwapniale guzy. Wazne tez czy o obrebie pluc wystepuja powiekszone węzły chlonne.
Pocieszajacy wydaje sie fakt ze kolezance zaproponowano chemie i radioterapie. Jesli lekarze chca to stosowac rownoczesnie na klatke piersiowa to moze to swiadczyc o tym ze chca zastosowac leczenie radykalne. Sproboj wkleic wyniki badań, opisy.

Agnes003 nie chce "zaśmiecać forum" bo choć wiem jakie to dla nas ważne, rozumiem administratorów którzy proszą aby we wątkach pisać raczej o aspektach medycznych. Jeszcze dziś wyślę Ci wiadomość priv.

Bogdusia to prawda co napisalas......powinnismy byc dumni i szczęśliwi ze dane nam bylo byc przy nazszych mamusiach przez ostatnie miesiace. Ten czas byl ogromnie trudny i przyniósł wiele bólu ale pozwolil nam sie "oswoić" z chorobą i odchodzeniem.

Oddalabym wszystko aby cofnac czas aby mama byla zdrowa...........ale jesli choroba byla nieunikniona to odczuwam teraz ulgę ze juz jest "po" ......ze nie musze juz czuc strachu o jej samopoczucie, leku przed wynikami badan i bólu kiedy martwilam sie czy Ona sie boi.
Czuje ulgę bo wiem i wierze ze ona nie zniknela ale odeszla do lepszego swiata gdzie juz nie musi walczyc z tym cholerstwem. Zawsze z dystansem podchodzilam do opowieści o znakach czy sygnalach......teraz wwiem ze to prawda i to mi bardzo pomaga.

Na tym forum widzialam jak ktos wkleil artykuly o oznakach ze zbliza sie moment odejscia i faktycznie musze potwierdzic ze u mamy widzoalam te oznaki.......choc do konca chcialam wierxyc ze ona te walkę wygra.
Ktoś wkleil tez artykul o tym ze czlowiek nigdy nie odchodzi sam......i z tym tez sie zgodze bo mamusia juz dwie noce przed śmiercią z kims rozmawiala....wlasnie o odejsciu - choc mi wmawiala ze to tylko sen. Do konca nie chciala nas martwić.............a potem po smierci udowodnila ze istnieje nadal

Bogdusia............odkad nie ma mamusi swiat jest inny...ale choc wydawalo sie to niemozliwe...budzimy się, funkcjonujemy i nawet usmiechamy.
Ja od dawna mieszkam w innym miescie i najbardziej brakuje mi codziennych telefonow i rozmow, rad. W domu zostal tata i nieletni brat....im jest trudniej.
Pierwsze dni byl szok, niedowierzanie i wydawalo sie nam ze mama poprostu wyjechala....najgorsze dni przyszly po okolo miesiacu od odejścia mamy bo zaczela się tesknota i czlowiek uzmyslawia sobie powoli ze juz jej nie ma. To jednak prawda ze Bog nie zsyla nam wiecej niz jestesmy w stanie udzwignac.
Mamusia w chwili smierci byla sie z nami pozegnac...doswiadczylismy niezwyklych momentów. Pokazala ze zycie po smierci istnieje wiec wiem i wierze ze teraz jest w lepszym swiecie do którego i ja kiedys odejdę. Teraz w trudnych momentach pojawia sie nadal w naszych snach.
Życzę Ci siły i pamietaj że Twoja królowa jest teraz z moja mamusia i kiedys do niej dolaczysz